Prolog

Harry siedział za kulisami nerwowo obracając w dłoniach mikrofon. Jeszcze nigdy dotąd nie miał takiej tremy przed występem.  Może było to spowodowane  tłumem ludzi na widowni, może po prostu za mało czasu spędził na próbach. Czuł jak bardzo zmienił się, odkąd został zwycięzcą brytyjskiego programu X Factor. Dawniej muzyka była jego pocieszeniem na smutki, urwaniem się od szarej codziennej rzeczywistości. Kiedy zakładał na uszy słuchawki, zapominał o wszystkich swoich problemach. Wtedy liczyła się tylko i wyłącznie muzyka. Z dnia na dzień mało popularny Harry Styles został najbardziej znanym piosenkarzem w swoim kraju. Jego życie wywróciło się do góry nogami, częste wywiady, występy i koncerty. Wszystkie jego dotychczasowe marzenia się spełniły, nie wyobrażał sobie piękniejszego życia.


Tęskni za starymi czasami... Wszystko się zmieniło .... Jego rodzice, jak i on sam. 


Dawniej stanowili zgraną i kochającą się rodzinę, cieszyli się każdą chwilą spędzoną razem. Teraz z rodzicami widuje się kilka razy w miesiącu, najczęściej, aby obgadać sprawy zawodowe. Czasami wydaje mu się, że traktują go nie jak syna, tylko maszynkę do zarabiania pieniędzy. Nie pamięta kiedy ostatni raz był z tatą na meczu swojej ulubionej drużyny futbolowej, albo kiedy ostatni raz mógł  w spokoju porozmawiać z mamą o swoich problemach.  Stali się dla siebie całkiem obcymi osobami. 


Przez coraz bardziej pogarszającą się sytuację z rodzicami, Harry z każdym dniem zamykał się w sobie. Tracąc przy tym jednego przyjaciela, po drugim.  Do tej pory nie rozumie dlaczego zostawili go sam na sam ze swoimi stropieniami. 


Wszystkie upadki, które zgotowało mu życie, nauczyły go bycia silnym i twardym.  Trzeba nieustannie walczyć o swoje ideały i nigdy się nie poddawać.


Jednak poza utratą rodziny i przyjaciół, Harry utracił także swoje zamiłowanie do muzyki. Czuł, że z każdym kolejny występem, z każdym słowem , które wydobywało się z jego ust, muzyka w nim zamierała.  Ku jego zaskoczeniu nikt tego nie zauważył. Wiedział, że jego pasja już nie sprawia mu tej samej przyjemności co kiedyś, nie porzucił jej. Wręcz przeciwnie starał się ze wszystkich sił wrócić do dawnych czasów. Bezskutecznie. Po prostu wypalał się. 


Z rozmyśleń wyrwał go śmiech osób stającym niedaleko niego. Zauważył w kącie bruneta, który bacznie przyglądał mu się od dłuższego czasu.  Harry od razu rozpoznał chłopaka.  Na sam widok Louisa podnosiło mu się ciśnienie, nigdy za nim nie przepadał.  Jego słodki uśmiech i nienaganny wygląd zawsze działały na Harry'ego jak płachta na byka. Modlił się, aby Tomlinson do niego nie podszedł i nie zaczął z nim kolejnej bezsensownej rozmowy. 
-Cześć.- usłyszał po chwili cichy głos Louisa, który zaglądał zza kulis na widownię.-Masz tremę?- zapytał, przenosząc spojrzenie na szatyna. 
- Profesjonaliści nie miewają tremy. - skłamał , posyłając Louisowi sztuczny uśmiech. Brunet uśmiechnął się i poszedł w stronę garderoby. Harry odetchnął z ulgą.
- Harry wychodzisz na scenę za pięć minut !- usłyszał głos managera, który zajęty był rozmową przez telefon. 
Szatyn zamknął oczy, starał się skupić na nadchodzącym występie. "Oby tylko nie dać po sobie poznać zdenerwowania" powtarzał nieustannie w myślach. Chciał mieć to wszystko za sobą.


-Powodzenia!-głos Louisa wywołał ciarki na jego skórze.-Trzymam kciuki!
Harry poprawił kołnierz swojej marynarki i  wybiegł na scenę z mikrofonem w dłoni. Czuł jak z każdym krokiem trema znika, a on sam staje się pewniejszy.
Na scenie i widowni panowała ciemność, w pewnej chwili wszystkie światła skierowały się na Harry'ego. Z jego ust zaczęły wydobywać się słowa dobrze znanej wszystkim piosenki: 

Isn't she lovely

Isn't she wonderful

Isn't she precious 

Cześć! I ja również przeniosłam się z oneta. Mam ogromną nadzieję, że opowiadanie spodoba wam się:) Prolog nawet mi się pogoda.
Rozdziały będą pojawiały się nieregularnie, z moją weną jest różnie, raz jest, a za chwilę jej nie ma.
Jeżeli chcecie być informowani o nowych notkach, zastawcie swój numer gadu w zakładce kontakt.

Lilka